Bir yol ve üç cennet

İnsanın ruhu kendine vakit zaman değişik oyunlar oynuyor. Keyifli planlarla çıkılan bir tatile şimdi birinci akşamında kaçar adım son verilirken, “Bir görelim” diye uğranan yer vazgeçilmeze dönüşüyor. Elmalı’da lavanta hasadı biter bitmez kısa bir tatile çıkmaktı gayemiz. Lakin orman yangınları ruhen tutulma yaşamamıza neden oldu. Yangınlar sona erip hayat olağan akışına geçince karavana atladık. Birinci durak Adrasan’dı, tadında birkaç gün hudut uçlarımıza uygun gelecekti. Lakin Adrasan’a değil; izdihama, otoparklara, abartılı tıp teknesi trafiğine, biraz da kirliliğe ayak basmıştık.

Yalnızca bir restoran var

Şimdi birinci gecenin sabahında Teke Yarımadası’nın bakir yollarına düştük. Kumluca tarafına gerçek kıyıdan aktığımız asfalt yol, bir oldubittiyle bizi 10 kilometre ötede bir koya çıkardı. Finikeli dostlarımdan vaktinde çok duymuştum burayı fakat Oblomovluk yapıp direksiyonu bir türlü Adrasan’ın batısına kıramamıştım. ‘En âlâ yol, bildiğin yol’ çıkmazı, yeni hayat alanlarına sızmanın önünde nasıl kalın bir duvarmış, Karaöz’le öğrendim.

Öncelikle daha girişinde “Ben buradayım” diye bas bas bağırmayan bir yer Karaöz. Bir sakinlik ve kalite hissediliyor. Yaz nüfusu bile 3 bin bireye tahminen sıkıntı yaklaşıyor. Belde Çıralı’yı andırıyor lakin denizi geriden karşılayan villaları, az sayıda pansiyonu, bungalovu ve kampıyla çabucak ayrışıyor. Karaöz’ün kıyı çizgisinde yalnızca bir restoran var, mimari çizgileri 1970’leri hatırlatıyor. Belde “Dokunmayın da yaşayalım” mottosuna sarılmış üzere. Bir ‘less is more’ (az ancak öz) Karaöz. Belde her haliyle ve her vakit ‘eylül kafasında’… Bu havayı âlâ koklayan Alman karavancılar fırsatı kaçırmamış mesela, kendilerini denize 50 metre aralıkta salaş bir kampa, Dharma Bums’a bırakmışlar. Biz de karavanı Alman dostlarımızın yanına çekiyoruz. Onlarda İngilizce yok, bizde Almanca. Anlaşıyoruz el kol, ruh ruh…

Kamp da Karaöz’le birebir lisanı konuşuyor. Fiziken tam yerleşememiş lakin ruhen can alıcı dünyalar yaratmış: Voleybol alanı, LED disko lambaları, iki-üç raflık kütüphanesi, gülen yüzleri, insansız yapamayan köpekleri, kahkaha dolu masaları… En ilginci, kent ilgilerinden kaçıp küçük çadırların içinde yakın geçmişini sıfırlayan istekli kampçılar. Cümbüşleri, muhabbetleri Karaöz tadında. Karavancılar için de özel bir doğal liman. Denize sıfır, kumsalın çabucak gerisinde yan yana dizilen karavanlar ortak ruhta birleşmiş, ön pencereler yakamoza açılmış.

Batıya, daha batıya…

Karaöz’ün turkuvaz sularında geçen iki günün akabinde yeni rotamız Papaz Koyu. Bölgenin önü ardı Likya Yolu. Koy, ünlü Gelidonya Feneri’ni de içine alıp dünyanın en güzel 10 rotası içine girmeyi başarmış; Karaöz’e 2, Kumluca’ya 18 kilometre arada. Yeşili, mavisiyle tipik bir Akdeniz klasiği. İnsanın ardıçların, kızılçamların, sedirlerin altında adamsendecilik oynayası geliyor. Yalnız Papaz Koyu’na ya sabah ya da günbatımına gerçek gitmenizi tavsiye ederim, zira öğlenden sonraki günübirlik cümbüş, estetik keyfi yer yer bozacak nitelikte…

Vadideki hoş

Karaöz-Mavikent üzerinden Kumluca’ya hakikat kilometrelerce kıyı şeridini izleyerek geçiyoruz. Likyalılar bölge seçiminde akıllılarmış, ‘güzel’ tarifinin içinde ne varsa onu adım adım ömür yoluna çevirmişler. Karavanla Elmalı yoluna saptığımızda üçüncü noktamızı işaretliyoruz haritada. Gökbük, Finike’den dağların 22 kilometre içinde, bir vadi köy…

Köyü, Akçay ortalıyor. Gökbük’ün bütün hayat gücü de bu su ve biraz ötedeki 5 kilometrelik kanyonunda gizli. Köy kahvesi, muhtarlık tıpkı suyun üzerinde. Karavanı su kenarına yerleştiriyoruz. Gökbük’te buz üzere çaya girmeden olmaz. Avusturyalı turistler var suda, Alpler’in havasına yakın bir soluk alıyorlar. Köyün suya bakan tek restoranında tereyağda alabalıkların akabinde Aykırtça’nın buz üzere dağ suyuna giriyoruz. Dört saniye içinde vücudumuz uyuşuyor.

Batı Toroslar’ın Rum-Alevi-Türkmen kısımlarını asırlarca harmanlayan noktasına birkaç saat sonra veda etmeye hazırlanıyoruz. Yöredekiler, “Şubatta da gelin” diyor, o vakit yapılan şenlikleri Pıngıdık’ı hatırlatıyor. Oğuzlar’dan, Şaman kültüründen Teke Yarımadası’na uzanan kış şenliğine kelam kesip ayrılıyoruz.