Doğu’da bembeyaz bir masal: Başkale travertenleri

Yola çıktığımızda bizi yakan güneş yerine kara bulutlar vardı zirvemizde. Hava değişken… Travertenlerin tabelası yok… Navigasyona ‘Dereiçi’ diye girmişiz, gidiyoruz. Git git git, en sonunda bana nazaran köy fakat resmen Başkale’nin mahallesi olan Dereiçi’ne vardık. Navigasyon “Geldiniz” dese de etrafta Pamukkale’ye misal bir yer yok. Köyün çocukları koşturup tanım etti: “Dereiçi’nden çıkıp üstlere hakikat gidin, sonra sola dönün.” Dağların ortasında ne bir tabela var ne de internet. Pozisyon girip gidebileceğimiz bir sistem yok yani. Büsbütün körlemesine yol aldık. 2.000 rakım dağların ve bahar çiçeklerinin ortasında, yola konmuş çeşit çeşit rengârenk kuşları uçura uçura yola devam ettik.

Git git, bir köye daha vardık. Orada da travertenlerin geride kaldığını öğrendik. Aradığımız yerin önünden üç-beş sefer gidip gelmezsek, meczup üzere aramazsak hatırı kalır zira. Geri döndüğümüzde yolun kenarında paslanmış, yazısı çok sıkıntı okunan ‘Pamukkale’ tabelasını gördük. Fark etmemek çok doğal. Aslında tabela da nereye gideceğimizi göstermiyordu. Bu türlü vakitlerde avazım çıktığı kadar bağırasım geliyor. Dereiçi’ne dönüp köyden birini almak daha pratik geldi ve hop, köye bir daha geri döndük. Çünkü yağmur yağdı yağacak. Ararken kaybedeceğimiz vakit çok kıymetli olabilir. Biz bir çocuk alırız derken Sedat Abi “Ben gelirim” dedi. Her şey o denli süratli oldu ki biri bizi izlese süratli çekim seyrettiğini zannederdi. Pamukkale tabelasının önünde üçüncü bulunuşumuzdu ve bu sefer olacak üzereydi. Bu nasıl mistik hava Kısa bir yürüyüşün akabinde bembeyaz kayalar gözüktü. Birinci gördüğümde bir hayal kırıklığıyla “A… Bu mu!” dedim. Neyse ki Sedat Abi “Yok, değil” deyip biraz daha yürüdü. Biraz daha dediğim; 10 adım. Başımı kaldırsam görecekmişim aslında. İşte orada gördüm gönlümün efendisini. Mevsimden sebep, suyu hayli azalmış.

Travertenlerin etrafı çiçek tarlası

Hatta yer yer sararmış lakin hâlâ çok hoş. Kimi yerlerden fokur fokur sular fışkırıyor. Yerin altında daha fazla durmaya sabrı kalmamış üzere bir tazyikle atıyor kendini yeryüzüne. Mayolarımızı giydik. Suya girmek üzere bir planımız var lakin bir taraftan da yağmur atıştırmaya başladı tek tük. Bir orta arkama baktığımda simsiyah kurşuni bir gökyüzü görmeme rağmen bizim olduğumuz yer günlük güneşlikti. Bu nasıl bir mistik hava! Arasan bulunamayacak bir atmosfer. Su sıcak demişlerdi fakat sıcak değildi. Aldırmadık. İnsan kaç kez 2.000 rakımda, dağların ortasında bu türlü bembeyaz travertenler ve mavi sular içinde olabilir ki! Biz fotoğraf çekerken aslında Başkale’de yaşayan ve tatil için Dereiçi’ne gelmiş olan Sedat Abi’ye bir haberler geldi ki aman Allahım! Halbuki Başkale’yi sel basmış. O kurşuni hava Başkale’ye yağan yağmurmuş. Bu yaz tam iki sefer Başkale sele teslim oldu ve biz ikisinde de kıl hissesi kurtulduk. Şükür…

Başkale’ye gidemeyeceğimiz katılaşınca hayatımda gördüğüm nadir hoşluklardan travertenlerin tadını uzun uzun çıkarmaya karar verdim. Dağların doruğunda, hava kurşuni, travertenler beyaz, su mavi olunca fotoğraf çekerken kendimizi kaybettik lakin ne kaybetmek anlatamam! Kuşlar o denli hoştu ki… Cumhurbaşkanlığı kararnamesiyle Kesin Korunacak Hassas Alan ilan edilen travertenler o gün yalnızca bize aitti. Olağanda etraf halkının sıkça geldiği bir yermiş lakin hava nedeniyle bizden oburu yoktu. Hayatın bize bir ikramı üzere. Piknik için yanımıza yiyecek de almıştık lakin fotoğraf çekerken kendimizi kaybedince ve ben dağların, çiçeklerin fotoğraflarını da çekmek isteyince yemekten vazgeçtik. O kadar hoş kuşlar vardı ki inanılır üzere değildi.

Ben dağların görünümü eşliğinde çiçeklerin ortasında kelebekler üzere uçuşurken bir araç durdu yanımızda. Sürücü “Hangi yoldan geldiniz?” diye sorduktan sonra; “O yolu su bastı. Öbür yoldan dönün” dedi. Çok da karanlığa kalmadan dönüşe başladık. Delik deşik dağ yollarından, köylerden geçerek… Fakat mükemmel görüntüler eşliğinde. Nasıl hoş bir memleketim var benim… Her bir bölgesi farklı özel. Asfalt yola inebildiğimizde yol zahmetimiz bitecek sanmıştım lakin erken sevinmişim. Hakkâri’ye dönüşte, yol yer yer sel altında kalmış ve çamur basmıştı. Otomobille kaya kaya bir gidişimiz var ki anlatamam. İnsanın yüreği ağzına geliyor. “Ne çektin be Bahar” dedim gülümseyerek, “Ne çektin ancak değdi be kızım! Kaç kişi gördü senin bu gördüklerini, kaç kişi yaşadı” diyerek teselli buldum.

NASIL GİDİLİR?

Biz travertenlere Hakkâri’den gittik lakin siz Başkale’den giderseniz daha yakın olacaktır. Van- Hakkâri yolu üzerinde sağda tabelası var. Tam Van vilayet hududunda, köprüden evvel. Bir diğer gidiş daha var lakin orada tabela yok. Navigasyonla gidebilmek için ‘Dereiçi’ yazmanız gerekiyor. Pozisyon olarak bu isimle kaydedilmiş. Lakin Dereiçi’nden sonra navigasyon çalışmadığı için mümkünse size rehberlik edecek bir çocuğu köyde yanınıza almanız en uygunu olacaktır. Yol toprak lakin çok berbat değil. Dağların görünümüne yolun yanından akan dere eşlik ediyor.