Kamboçya’nın büyülü güneşi: Angkor Wat seyahat rehberi

Tapınakları, karabiberi, likörü ve her daim gülümseyen insanıyla herkesi memnun eden Siem Reap’e indiğimde bacağım biraz şiş biraz daha morarmış ve yürümem uygunca yavaşlamıştı. Akıp giden vakit kayıpları toza çevirir mi? Bu kelam Angkor Wat için nasıl geçerliliğini yitirdiyse, benim hayallerimi ve yeni yerler keşfetme isteğimi değil yitirmek tam bilakis depreştirdi. Bu devasa tapınağa dair başımda bin bir soru dolanırken, bu bacakla böylesine şiddetli tapınağı nasıl gezeceğimle ilgili kümedeki herkesten farklı bir fikir gelmesine karşın cins rehberimizle birlikte çoktan organize olmuştuk bile. Bir engelli gezgin için epey sıkıntı bir seyahat olacak… Birinci etapta büyük otobüsle tapınağa en yakın yere kadar gelip, sonrasında tüm gün yürüyebileceğim yolu kısaltmak için bir tuktuk kiralandı.

Görüntüsü büyüleyici

Kiralanan tuktukla tapınağın önüne gelmemle ezberimin bozulması birebir anda oldu. İnsan yaratıcılığını ve sonlarını zorlamasıyla ilah kavramını yaşamsal döngüde manalı kılan bu tapınak öbür taraftan insanoğlunun hüzünlü zaaflığını göstermiyor mu? Şayet o hüzünlü zaaflık olmazsa insan neden görmediği, gidip deneyim etmediği öbür dünyaya hazırlık için bu kadar heybetli bir Angkor Wat inşa etsin ki? Daha evvel birçok ülke gezmiş, birçok tarihi yapı ya da tapınak görmüş biri olarak bu tapınaklar şimdiye kadar gördüğüm hiçbir dini ve tarihi yapıya benzemiyor.

Mekong Deltası’nın taşkınlıklarından yükselen dünyanın en harika tapınaklarından biri olan Angkor Wat tam karşımda duruyor. İsmini, birinci sefer yürümemin ve seyahat etmemin çok güç olduğu yıllarda duydum. Ve o günden beri aklımdan geçen niyet, bu kadar heybetli bir tapınak binlerce yıllık aşınmaya rağmen, kaygı verici özelliğini ve hoşluğunu muhafazayı nasıl başarmış? Yoksa hayal içinde kurgulanmış bir gerçeklikte mi beden bulmuş? Şayet gerçekse, içimdeki çocuğun saf cesurluğuna dehşet salsa bile tüm yüreğimle karşısında duruyorum.

Belki diyorum, tahminen de vakti vaktinde Khmer İmparatorluğu’nun başına kanlı bir savaşla geçen Suryavarman, akıl almaz bir emekle böylesine bir tapınağın inşasını, kudretini sembolize etmek için değil de benim Angkor Wat’ı gördüğüm vakit şaşkınlıktan lal olmuş halimi görmek için yaptırdı. Ezberim bozuldu… Hayal gücümün yetersiz kaldığı andayım. Bu türlü bir his karşısında bende hayatın akışı yavaşlar. Hayaller ve gerçekler ortasında aralar daralır. Bir duyguyu başkasıyla yakınlaştırmak istiyorum lakin bu heybetli yapı karşısında pek mümkün olmuyor. Başımı kaldırıp tüm heybetiyle Angkor Wat’ı karşımda görünce başımda bitip tükenmez sorular arkası sıra geliyor. Bu kadar emek bu denli heybet nereden, ne vakit, kime, neden, nasıl… En çok da nasıl? İnsanoğlu bu kadar heybetli bir taş yapıyı nasıl yapabilir? Beş kuleden oluşan 65 metre yüksekliğinde tüm inançların en yüksek yapısı. Haydi yaptın diyelim o heykellerin o kabartmaların o ince işçiliğin esrarı nereden?

Sorularım bitip tükenmek bilmiyor. Karşılıklar ya yok ya çok uzak. Bu gizem karşısında yapabildiğim tek şey, vakti durdurup uzun uzun tapınağı incelemek… Kesinlikle bu hoşluğu görmelisiniz…