Vietnam’ın yeşil cenneti: Halong Bay

Kafamda ve yüreğimde heyecan, dehşet, sevinç, kaygı kısaca tüm hisler birbirine karışmış vaziyette seyahat son buluyor. Ve işte herkesin ölmeden evvel kesinlikle gidilmesi gereken yerler ortasında listeye koyduğu yerdeyim. Tıpkı anda birebir yerleri dolaşan yüzlerce cins teknesine karşın hâlâ huzurlu bir yer. Sabah ya da akşam denizin ortasında oradan buradan fışkıran adalar büyülü bir masalın içindeymiş hissi veriyor. Ya bu türlü cennetten bir köşede binlerce küçük adacık ortasında denk gelen doğum günü ve kutlaması kaç kula nasip olur.

Geminin güvertesinde oturmuş Halong Bay’da olmamdan ötürü yeniden ağzımın kenarında memnunluktan beliren bir gülümseme ile rehberim Alkan’a yakalanıyorum. “Sevdin mi buraları?” diye soruyor “Bayıldım cennet burası” diyorum. Alkan “Şimdi buradaki bir mağaraya gideceğiz gelmek ister misin?” diyor. “Fansipan, Sapa ya da Cu Chi tünellerinden daha mı zor” diyorum. “Değil ancak o denli kolayda değil, sen gel ben sana yardım ederim” diyor.  

Yine ikna olup düşüyorum yollara… Toplam 300 basamak var. Yaklaşık 150 çıkış 150 iniş olacak. Engelli bir gezgin için yeniden güç bir imtihan lakin gezmek aşkına her şeye kıymet. Rehberim Alkan önde ben artta ellerimi sıkı sıkı tutmuş vaziyette basamakları çıkıyoruz. Vietnam’daki merdivenler benim imtihanım oldu resmen. Bilhassa mağaranın içindeki basamaklar o kadar zorladı ki değil engelliler hiç bir manisi olmayan beşerler bile zorlanıyordu. Bir orta o denli zorlandım ki mağaradan çıkabilecek miyim diye düşünmedim değil. Sürpriz mağaradan onca merdiveni kazasız belasız bitirince zafer kazanmış edasıyla rahat bir nefes alıyorum.

 Ve nihayet Vietnam seyahatim Cu Chi tünellerinin bulunduğu engebeli toprağa, onca tekne tipine, Vietnam içinde üç uçak seyahatine, 7-8 saat süren tren seyahati, onca dik merdivene, teleferiğe, fünikülere karşın sağ salim bitti… Son olarak çeşit iştirakçileriyle çekilecek hatıra fotoğrafı için teknede bir üst basamağa çıkmak istememle ayağımın tüm ağırlığımın altında karşıt dönmesi bir oldu. Artık Halong Bay ejderhanın ağzından çıkan incilerle bir masal olmaktan çıkmış ejderhanın ateşiyle canımı yakıyordu.

Tek duyduğum kendi sesim. “Ayağım gitti, ayağım gitti!” sesi oldu. Onca yıl ağrılarıyla bana eziyet çektiren, 20 yıl boyunca beni konut okul ve hastane üçgenine hapseden, 15 ameliyat ile beni canımdan bezdiren buna karşın kendini pamuklara sarıp sarmaladığım bacağım, kendini tekrar en berbat hâliyle hatırlattı. Meğer daha gidecek çok yolum vardı. Kamboçya beni bekliyor.

?

Etrafımdaki insanların sesi kulağımda ancak tek bir sözünü bile anlamıyorum. Yap dediklerini yapmak istemiyorum. Biraz uzan dediklerini duyar üzere oldum. İşte tam o vakit kendime gelir üzere oldum. Dur ya! Sen kimsin tüm uğraşlarıma, onca tedavilere karşın, her türlü eziyetle bana bu kadar hükmediyorsun. “Hemen beni artık ayağa kaldırın” diyorum. Şayet birinci beş dakikada ayağa kalkabilirsem onu (bacağımı) bir testten geçireceğim. Beni tüm ağrılara karşın taşıyabiliyorsa demek ki telaş edilecek bir şey yok. Ağrılar o kadar değerli değil. Bu fikirle etrafımdakilerin dayanağıyla ayağa kalktım. İnatla üzerine bastım. Tamam basabiliyorum. Hissizlikte yok. Demek ki liflerde kopma yok. Kırık ya da çatlak olsa esasen basmam mümkün değil. Zira tekraren deneyimlediğim bir durum bu. Beni Roma’da, Köln’de, Valla Kanyonu’nda yarı yolda bırakan, hayal kırıklığına uğratan bu ucuz oyunlarına gelmiyorum artık. Bir buyruk komuta zinciri varsa şayet en dorukta ben varım o değil. Ve onu kendi silahıyla vuruyorum. Beni düşürüp yarı yolda mı bırakacak, inatla peşimden sürüklüyordum. Ağrılarıyla kendini mi hatırlatacak, oralı bile olmuyorum. Şimdiye kadar o yönlendirdi ben ona uydum. Artık sıra bende!

?

İnatla ayağa kalktığımda, göstereceği birinci reaksiyon ödemden ötürü şişmesi olacak, sonra morarmaya başlayacak, yürümemi daha da yavaşlatacak. Dediğim üzere de oldu. Evvel formu değişecek halde şişti, sonra morardı ve son atağı yürümemi düzgünce yavaşlattı. Elinden geleni yap. Peşimden sürükleye sürükleye seni beraberimde Kamboçya’ya götüreceğim. Dediğimi de yaptım. Kamboçya seyahatimi bu bacağın her türlü nazına, şımarıklığına karşın rehberlerim Yelda Baler ve Alkan Şişli dayanağıyla gerçekleşti.  Bu türlü arsız durumlarda söylenen o hoş kelam; “Dinsizin hakkından imansız gelir” değil miydi?